Aşka Veda
Ey aşk!
Seni kendimden çok sevmek,
nasıl yıkıcı ve ıstıraplı idi bir zamanlar.
Gökyüzünü bir daha göremeyeceğim sandığım,
bir kara zindanda yapayalnız,
doyurulmamış isteklerimin vaatlerle beslendiği
o rüyalar alemiyle,
hep belleğimde taze kalmayı başaran sen,
kimi zaman bana bir sıcaktın, bir soğuk.
Bu düşünce günlerce kemirir zihnimi.
Artık kaybolmuş gibiyim,
şu göçkün bedenimde.
uğultulu gündüz ve gecelerin koynunda,
kinik yaşam biçimini öğrettin bana.
Elveda Aşk!
Bir veda busesidir kondurduğum yanağına.
Yeri ve zamanıdır şimdi
başını alıp gitmenin.
Ne bundan sonra sevgimi ısıtmak için güneşim ol,
Ne de güzel yüzünün ışığını yakalamak uğruna,
karanlıklarda oyuklar açmama teşvik ol.
Ne diyeyim şimdi ben,
böylesine içim yanarken sana,
Ey Aşk!
Elveda....
